Ég var í göngunni - myndir

Ég var í þessum gönguhópi í frábæru veðri, umhverfi og félagsskap.

Hér er hópurinn að búa sig af stað neðan Geithúsárgils, 60 manns og 3 hundar.... eða tveir og hálfur því tíkin mín er svo lítil, hálfgert "hund-líki", silki-terríer, um 5 kg að þyngd. Þessi ganga var liður í gönguviku Fjarðarbyggðar: " Á fætur í Fjarðabyggð". Leiðsögumaður var Þóroddur Helgason, fræðslustjóri Fjarðabyggðar.

Nokkuð bratt var á fyrsta hálftíma göngunnar, upp með vestanverðu gilinu, en enginn var að flýta sér og hvílt var með reglulegu millibili.

Horft í austur að Reyðarfirði

Komin upp brattan. Fallegur berggangur hinumegin í gilinu.

Ofan gilsins eru nokkrir fallegir fossar. Sævar Guðjónson (sá er fann sprengjuna) er þarna með ungan sinn á bakinu.

Svo var vaðið yfir Geithúsaánna og þau yngstu borin á bakinu

Við Maggi sáum Sléttubóndan, Sigurð Baldursson, stika þurrum kloflöngum fótum yfir stiklur í ánni dálítið ofar. Við ætluðum að leika það eftir, en það var bjánaleg bjartsýni

Komin austur fyrir. Þóroddur er glaðlegur að vanda, enda komin í land ættaróðalsins, Seljateigs. Helgi Seljan, fyrrv. alþingismaður, er faðir Þórodds, en Helgi tók sér ættarnafnið frá bænum. Helgi Seljan, kastljósmaður er bróðursonur Þórodds.

Þessi mynd er tekin skammt frá þeim stað sem sprengjan fannst. Konan í rauða klæðinu er Helga Jónsdóttir, bæjarstýra Fjarðabyggðar

Gilið er mjög tilkomumikið

Þarna stendur Þóroddur yfir tóftum geithúsanna og undirbýr fræðsluerindi

Ferðin var í alla staði vel heppnuð fjölskylduganga. Seinna um kvöldið fór ég á tónleika í Randúlfs-sjóhúsi á Eskifirði, en það er staður sem enginn ætti að láta fram hjá sér fara ef hann er á ferð hér eystra. Jóhanna Vigdís Arnardóttir, leik og söngkona var þar með létta og skemmtilega söngdagskrá fyrir fullu húsi.

Búið að eyða hættulegri sprengju

Hland fyrir brjóstið

Vorið 1988 fór ég með skólafélögum mínum í Garðyrkjuskóla Ríkisins í útskriftarferð til Þýskalands og Ítalíu. Á Ítalíu fórum við í magnaðan "bótanískan" garð og í einum lundinum fleygðum við okkur í grasið í góða veðrinu og allir fóru úr að ofan.... stelpurnar líka, nema þær héldu brjóstahöldurunum. Þá bar að vopnaðan öryggisvörð sem skipaði stelpunum að fara í yfirhafnir. Við strákarnir héldum áfram að fíla okkur í sólinni.

Nunnur hafa líka brjóst.... tvö

 

Mega baða sig topplausar

Símastaurar í Viðfirði

Á föstudagskvöldið fór ég í óvissuferð með starfsfólki Grunnskóla Reyðarfjarðar. Farið var með rútu til Norðfjarðar og byrjað þar á pizzuhlaðborði í Egilsbúð og síðan var haldið í siglingu út Norðfjarðarflóann og siglt inn í Hellisfjörð og Viðfjörð sem ganga inn úr flóanum sunnanverðum. Þangað hafði ég aldrei komið áður. Ekkert vegasamband er við Hellisfjörð og einungis gamall vegslóði, illfær og seinfær er í Viðfjörð. Í fjörðunum eru nokkri sveitabæjir sem allir eru farnir í eyði, sá síðasti fyrir rúmum 50 árum síðan. Þessum bæjum er þó mörgum haldið við og notaðir sem sumarbústaðir.

Hellisfjörður heillaði mig mikið en þar var hvalstöð um aldamótin 1900 og mátti sjá ummerki þess. Þegar við sigldum inn spegilssléttan fjörðin sáum við um 20 hreindýr en þetta svæði hlýtur að vera algjör paradís fyrir dýrin, a.m.k. utan veiðitíma. Leiðsögumaður okkar sagði að í Viðfirði væru nokkrir símastaurar og úr þeim hanga símalínurnar til jarðar. Eitt sinn var hann þar á ferð fótgangandi og kom þá að hreindýri sem flækt hafði sig í vírnum og var það ljót sjón. Dýrir var mikið sært og þurfti að aflífa það. Ég skil ekkert í því að vírarnir skuli ekki hafa verið fjarlægðir.

Þetta kort fann ég á blogsíðu Kjartans Péturs Sigurðssonar leiðsögumanns og ljósmyndara. Margar skemmtilegar myndir eru þar af svæðinu, sjá http://photo.blog.is/blog/photo/entry/286998/

Verða að fjarlægja símastaur

Vestfirðir eru "in" í sumar

Ég hef verið að leyta mér að sumarbústað á sunnanverðum Vestfjörðum og allt er upp pantað. Ég veit um þó nokkra Reyðfirðinga sem ætla að "go west" í sumar og svo virðist sem margir hafi nánast aldrei þangað komið.

Ætli maður þurfi bara ekki að hengja "skuldahala" aftan í bílinn til þess að hafa gistingu í sumarfríinu. Veit einhver um eitthvað slíkt á góðum kjörum?

Fólk flykkist í ferðalög innanlands

Ég er laus

Fyrir þá sem ekki vita, þá rek ég leigubíl hér á Reyðarfirði. Heimahöfn Norrænu er skammt héðan frá og ég geri tilboð í Evrópuferðir

 

Tóku leigubíl frá Tékklandi til Danmerkur

Óraunhæfar kröfur

Aukning ferðamanna til Íslands utan háannatíma er gleðiefni, en að þjónusta þá á hinum hefðbundnu stöðum eins við Geysi, Gullfoss og víðar, virðist ekki borga sig. Þeir sem eru með verslunar og veitingarekstur á þessum stöðum, hljóta að vera dómbærastir á það hvað raunhæft er að gera á veturna. Þeir sem hvað fjálglegast tala um hina miklu möguleika okkar ferðamannaiðnaði, tala oft af þekkingarleysi um hvernig þjónustu þarf að inna af hendi svo vel sé og hvað hún kostar.

Markaðssetning okkar í ferðamennsku á veturna á ekki að vera í því að skoða staði eins og Gullfoss og Geysi, heldur frekar í menningar og skemmtanalífi, skíðaferðum og e.t.v. jöklaferðum, sem þó er ekki raunhæft yfir háveturinn. Sumir vilja "selja" snjóinn, kuldan og myrkrið og benda á Lappland, þar sem vel hefur tekist til við að markaðssetja slíkt þar. Vandamálið við Ísland er hins vegar það, að ekki er hægt að ganga að þessu vísu hér, nema myrkrinu, það klikkar ekki. En fólk sem bókar far til Íslands með einhverjum fyrirvara, gæti orðið fyrir verulegum vonbrigðum ef það vill snjó og kulda.

Aðgengi við Geysi ábótavant?

Áfengi er bannað í pólskum lestum

Ég ferðaðist með lest í Póllandi sumarið 2007. Á leiðinni frá Krakow til Varsjár, sem er um 4 tíma ferð ef ég man rétt, ætlaði ég að fá mér einn kaldan í lestinni í sumarhitanum, en þá kom í ljós að ekkert áfengi er selt í pólskum lestum. Það mun víst vera af gefnu tilefni

Áfengi bannað í rússneskum flugvélum

Hvalveiðar laða að ferðamenn

Getur verið að ferðamaður sé ekki sama og ferðamaður? Að vinstrimenn dragi ferðamenn í dilka og meti t.d. hvalaskoðunar og umhverfisverndarfólk meira en ríka Japana eða Ameríkana sem kæmu hingað til að skoða næturlífið í Reykjavík og Hvalstöðina í Hvalfirði, fremur en náttúruna?

Ef ég væri öfgafullur náttúruverndarsinni og hefði áhuga á að auka ferðamannastraum til Íslands, þá vildi ég frekar fá hingað þéttbýlis og næturlífsferðamenn, heldur en ferðamenn sem færu í jeppabílalestum á hálendið. Ég þarf varla að útskýra hvers vegna.

Hvað vekur mesta athygli ferðamanna? Hvalaskoðun, eða "eittvað annað"?

Hvalveiðar í sátt við ferðaþjónustu

Safna upp í minkapels

Ég var voðalega þreyttur og illa sofinn þegar ég keyrði austur á Reyðarfjörð eftir sept.-staðlotuna í ökukennaranáminu á sunnudaginn. Svo þreyttur að ég ákvað að leggja mig einhversstaðar í grennd við Djúpavog. Þá hafði ég keyrt í slagveðurs rigningu frá Hvolsvelli og þegar myrkrið bættist við urðu augnlokin óþægilega þung. Ég held að klukkan hafi verið um 22:30 þegar ég lagði mig og þetta átti að verða ca. hálftíma lúr. Ég hrökk upp úr einhverjum draumi örstuttu síðar.... fannst mér, en þá var klukkan orðin 03:30! Ég svaf eins og steinn í bílstjórasætinu í 5 tíma!

Það fyrsta sem kom í hugan var að eiginkonan hlyti að vera orðin áhyggjufull því ég sagði henni að ég yrði sennilega kominn fljótlega eftir miðnætti og ég leit á símann til að athuga hvort það væri samband. Jújú, sem betur fer var fínt samband en hún hafði greinilega engar áhyggjur . Ég sendi henni sms og sagði að ég yrði kominn upp úr kl. 05:00, hefði sofnað og fékk svar um hæl "ok".

Ég lagði svo af stað en nú hafði veðrið gjörbreytt um svip, komið var stafalogn og úrkomulaust og Berufjörðurinn speglaðist í húminu. Það kallaði fram 30 ára gamla minningu þegar ég var á síldveiðum í botni Berufjarðar 17 ára gamall, alveg upp í harðalandi.

Á einum malarkaflanum í Berufirðinum hljóp minkur fyrir bílinn. Ég var á um 80 km. hraða þegar hann birtist skyndilega og hann varð greinilega sleginn felmtri þegar skær bílljósin blinduðu hann. Hann stoppaði fyrst á miðjum veginum, svo virtist hann ætla að halda áfram yfir en snéri snögglega við og þá keyrði ég yfir hann. Ég heyrði þungt högg lenda á pönnuhlífinni undir bílnum. Ég stöðvaði og bakkaði svo til að sjá hvort ég sæi hann ekki á veginum og þar lá hann í blóði sínu greyið, spriklandi svo kröftuglega að ég þorði ekki að hreyfa við honum strax. Svo fjaraði spriklið út og ég setti líkið í plastpoka.

Á myndinni hér að ofan er hún Dúfa, silki-terrier tíkin okkar að virða fyrir sér minkinn, en þetta er greinilega hvolpur frá sl. vorgoti.

Ég veit að konunni langar í minkapels. Ég er byrjaður að safna!

 

Skordýrin í Króatíu

 Ef einhver kvikindi berast inn í íbúðina okkar, er ég, útkastarinn, kallaður til. Mér finnst lítið mál að fást við íslensk skordýr, nema kannski margfætlur ef þær eru stórar. Fæ alltaf smá hroll þegar ég sé slíkt.

Þegar við fjölskyldan vorum í Króatíu í sumar þá var töluvert af maurum á veröndinni hjá okkur. Um tvær tegundir var að ræða, sú stærri 10-20 mm. á lengd en sú minni ekki nema 2-3 mm. Svo einkennilegt var að stóru maurarnir voru logandi hræddir við þá litlu og þegar þeir rákust á hvorn annan af tilviljun, þá flúðu þeir stóru felmtri slegnir. Stundum brá þeim svo mikið að þeir lentu á bakinu í felmtri sínu. Eitt sinn sá ég lítinn maur bíta þann stærri og hékk hann í honum meðan hinn barðist um á hæl og hnakka þar til honum tókst að bíta til baka en þá sleppti sá sá litli og lá óvígur eftir. Litlu maurarnir voru mun vinnusamari en þeir stóru og voru gjarnan að rogast með einhver matarkorn með sér, stundum 3-4 saman á meðan þeir stóru virtust bara vera í göngutúr.

Síðustu 2 dagana áður en við fórum heim fengum við svona heimsóknir í íbúðina. Í fyrra skiptið komu krakkarnir til mín með hryllingssvip á andlitunum út úr herbergi sínu og sögðu mér að það væri ógeðslegt kvikindi á veggnum við rúmið þeirra. Ég náði í klósettpappír og ætlaði að grípa ógeðið og henda svo í klósettið, en þegar ég sá ófreskjuna þá rann mér kalt vatn milli skinns og hörunds. Þetta var engin smásmíði, 8-9 cm á lengd! Þetta ætlaði ég sko ekki að taka á milli fingranna

Kvikindið var á mótum lofts og veggjar og alveg grafkjurt. Ég náði í moppu og gekk titrandi af skelfingu og hrolli að dýrinu, miðaði vandlega með skaft-endanum og þegar ég átti örfáa sentimetra eftir að því, lét ég vaða. En ég lagði heldur mikinn kraft í þetta því ég hitti ekki kvikindið auk þess sem ég braut skaftið  Dýrið tók á rás með leifturhraða og hlykkjaðist eins og snákur á ská niður vegginn, niður á gólf og undir rúmið. Ég og krakkarnir hlupum öskrandi út úr herberginu

Þegar ég hafði jafnað mig svolítið og hert upp hugann, áræddi ég að kíkja undir rúmið og sá dýrið á veggnum undir rúminu við höfðagaflinn. Ég tók brotna moppuskaftið, andaði djúpt og miðaði aftur og nú hitti ég. Hljóðið sem kom var hrollvekjandi klessuhljóð, en dýrið var dautt.

Endir

Risakönguló í Reykjanesbæ