ESB samsæri

Viljum við vera í klúbbi, þar sem sérhagsmunabandalög stóru ríkjanna ráða för?

 "Nú hafi nefndin ákveðið að ljúka ekki gerð skýrslunnar, m.a. vegna þess að efasemdir voru um að æskilegt væri að Evrópuráðsþingið tæki afstöðu sem kynni að verða nýtt í dómsmálum í tengslum við fall Landsbankans."

Þessi skýring á stöðu mála, hlýtur að vekja upp ýmsar spurningar

Rannsókn Evrópuþings á beitingu hryðjuverkalaga hætt

"Austurglugginn", vaxandi fréttamiðill

Austurglugginn , - austfirskur fréttamiðill, er vaxandi fréttamiðill að mínu mati.

Í viðtali við blaðið (og netmiðilinn), segir Gísli M. Auðbergsson, lögmaður og eigandi austfirsku lögmannsstofunnar  Réttvísi , eftirfarandi:

[að það sé] ljóst að lög um kosningar til stjórnlagaþings hafi verið illa samin. Hefði Hæstiréttur ekki ógilt kosningarnar hefði það rýrt tiltrú Íslendinga á kosningakerfinu.

Viðtalið er HÉR

Óheppilegt að skipa fulltrúa

VG-liði, sem studdi álver og virkjun

Ásmundur Páll Hjaltason var í framboði fyrir Biðlistann í Fjarðabyggð í sveitarstjórnarkosningunum árið 2002. Ásmundur Páll var í öðru sæti listans og kom oft inn sem varamaður fyrir Helga Seljan, sjónvarpsmann. Þegar Helgi hvarf á braut á vit frægðarinnar, tók Ásmundur við sem oddviti listans.

Nafn listans var skírskotun í bið Austfirðinga eftir stóriðju og þegar aðstandendur framboðsins tilkynntu um þátttöku sína í kosningaslagnum árið 2002, tóku þeir með táknrænum hætti fyrstu skóflustunguna að álveri á Reyðarfirði og reistu minnisvarða um brottflutta Austfirðinga.

Biðlistinn var skammlífur, því hann kom engum manni inn í kosningunum 2006. Slagorð þeirra var "Hagsmunalisti fólksins", en gráglettni örlaganna hagaði svo til að fólkið vildi ekki flokkinn. Ásmundur lagði mikla áherslu á í kosningabaráttunni 2006, að sveitarstjórnarmál ættu ekki að snúast um tölur og uppgjör, heldur um fólk og þjónustu við það.

Í ljósi þessa, kemur eflaust mörgum á óvart að eindregin stuðningsmaður stóriðju á Austurlandi, skuli hafa gengið í VG, sem hefur alla tíð barist með kjafti og klóm gegn hinu gæfusama framfaraspori, að virkja orku í landsfjórðungnum til atvinnusköpunar í Fjarðabyggð. En þó var það auðvitað ákveðin vísbending um það hvar hann ætti heima í pólitík, að rekstur sveitarfélaga ætti ekki að snúast um afkomutölur.

 E.t.v. hefur Ásmundur haldið að hann fengi brautargengi í pólitík, með því að ganga í Vinstri græna. Nú er fullreynt með það.

Formaður svæðisfélags VG hættur í flokknum

Vill Ögmundur ekki banna??

Nú er ég hissa! ... Ögmundur vinstri grænn, vill ekki banna búrkur. Boð og bönn hafa verið aðall flokks hans.  Eygló Harðardóttir, Mörður Árnason og Sigmundur Ernir Rúnarsson lýstu sig sammála ráðherra um að ekki ætti að banna búrkur. Mörður kemur ekki á óvart, en hin gera það.  Skýring Ögmundar á því að vera á móti búrkubanni, eru fáránleg.

Auðvitað á að banna þetta á Íslandi og það strax, áður en svona vitleysa festir hér rætur. Ögmundur nefnir ekki þá skýringu sem vinstrimenn gjarna skreyta sig með;  "við þurfum að sýna umburðarlyndi gagnvart öðruvísi menningu en okkar eigin".

Vill ekki banna búrkur

Þór Whitehead og Jón Ólafsson

Jón Ólafsson, sagnfræðingur, fær háðuglega útreið í hinni afar vönduðu og merkilegu bók Þórs Whitrheads, "Sovét-Ísland, óskalandið".

Á bloggsíðu sinni, http://www.jonolafs.bifrost.is/ reynir Jón auðvitað að bera í bætifláka fyrir umdeild vinnubrögð sín og það er eðlilegt, enda starfs og fræðimannsheiður hans í veði.

Ég setti inn athugasemd á þetta blogg hans, sem ég afrita hér inn á bloggsíðu mína:

Ef einhver hefur verið rassskelltur, er það Jón Ólafsson, með ónákvæmum vinnubrögðum sínum.(svo vægt sé til orða tekið)

Reyndar er það svo, að það er ekki hvað Jón segir og skrifar, heldur hitt, hverju hann kýs að sleppa.

Á bloggi Egils Helgasonar (um gagnrýni Jóns á Þór)  eru á fjórða tug athugasemda frá fólki sem ekki hefur lesið bók Þórs Whiteheads, en tekur gagnrýnislaust undir ámáttlega réttlætingu hans (Jóns Ólafssonar) um forkastanleg vinnubrögð sín. Í þessum pistli  segir Jón Ólafsson:

“Segjum að námi í íslenskum menntaskóla væri lýst sem þjálfun í íþróttum og vélritun. Það er ekki ólíklegt að maður hefði tilhneigingu til að leiðrétta slíka fullyrðingu, jafnvel halda því fram að menntaskólanám á Íslandi væri alls ekki þjálfun í íþróttum og vélritun heldur fyrst og fremst bóklegt nám í nokkrum kjarnagreinum.”

Þetta er verulega aum samlíking og ég kalla hana hreinlega heimskulega.

Þór Whitehead greinir frá ÖLLUM “kúrsum” sem íslenskir komúnistar tóku í byltingarskólum í Moskvu, en sleppir ekki úr eftir hentugleikum. Á bls. 93 í bók Þórs, segir eftirfarandi:
“Kennslustundir í Lenínskólanum 1933-1934 skiptust svo:
Hagfræðikenning kommúnismans, saga Kommúnistaflokks Sovétríkjanna og Lenínismi, 260 stundir hver grein. Saga Kominterns og kommúnistaflokks heimalandsins, 232 stundir, alls 1012 stundir. Námsþátturinn; skipulagning flokksstarfs krafðist 161 stundar, þar af 40 stundir í neðanjarðarstarf. Skipulagsstarf, þ.e. bókleg herfræði, skotfimi og meðferð vopna, 110 stundir. Verkalýðsstarf, 85 stundir.
…. Jón Ólafsson hefur fullyrt um þetta skyldunám íslenskra og annarra Lenínskólanema að “engar heimildir” hefðu fundist um neðanjarðarstarfsemi “eða þjálfun íslenskra kommúnista til slíkra verka” ”

Helstu fræðimenn á Norðurlöndum [samanb. doktorsritgerð sem Þór vitnar í] hafa birt heimildir um skyldunám og þjálfun í neðanjarðarstarfsemi. Þær heimildir eru opnar öllum sem vilja lesa þær, en Jón Ólafsson kýs að breiða yfir þennan þátt, hylja hann og afneita honum.

Byltingarskólarnir gættu strangrar leyndar um starfsemi sína og nemendur máttu hvorki greina flokksfélögum sínum, né nánustu vandamönnum, frá námi sínu. Þeir áttu að gefa falskar skýringar á brotthvarfi sínu frá heimahögum. Í bréfi frá Komintern til KFÍ, segir:

“Þið eruð ábyrgir fyrir því að þið fylgið þessum skilmálum stranglega”.

Á bls. 156 í bók Þórs Whiteheads segir neðanmáls:

“Jón Ólafsson fullyrðir: “Meira að segja á róttækasta tímibili Kominterns, þegar íslensku kommúnistunum var uppálagt að kalla Alþýðuflokksmenn sósíalfasista, fól línan engan vegin í sér að beitt skyldi ofbeldi”. Jón segist alls EKKERT hafa fundið í skjalarannsóknum í Moskvu “um kerfisbundið ofbeldi” í boðskiptum í boðskiptum Kominterns og og íslenskra kommúnista. Nú hafði jón sannarlega aðgang að ofangreindu bréfi framkvæmdanefndar Kominterns, þar sem hún vítti flokkinn fyrir frávik frá línu sinni með því að ráðast ekki á lögregluna og virða lög og fyrirmæli lögreglustjóra um leið og nefndin fyrirskipaði flokksforystunni að herða byltingarbaráttuna. Jón kaus hins vegar að leiða þessi fyrirmæli hjá sér, þó að víturnar sýni ótvírætt að yfirboðarar KFÍ í Moskvu, kröfðust þess að kommúnistar beittu hér mun harðara ofbeldi en þeir höfðu gert til þessa - kerfisbundnu, skipulögðu ofbeldi.” (Jón Ólafsson: “Kommúnistar og stjórnskipulagið”, Lesbók Morgunblaðsins 18. nóv. 2006)”.

Þess má geta að þessi boðskipti milli Kominterns og KFÍ, áttu sér stað áður en þriðji “Gúttóslagurinn” (og sá alvarlegasti) árið 1932 átti sér stað, en þá örkumluðust a.m.k. tveir lögregluþjónar og 20 af 28 lögregluþjónum Reykjavíkur á þessum tíma, voru ófærir til vinnu á eftir, til lengri eða skemmri tíma. Greinilegt er að kommúnistar á Íslandi tóku ábendingum yfirvaldsins í Moskvu, af fullri alvöru.

Eftir þá útreið sem Jón Ólafsson fær í bók Þórs Whiteheads, “Sovét-Ísland, óskalandið”, er ekki óeðlilegt að hann reyna að bera í bætifláka fyrir sjálfan sig. En orðspor hans sem og sagnfræðings verður auðvitað aldrei bætt. Það hlýtur hver maður að sjá.

Skoðanakönnun um HM - Ný könnun

Í síðustu skoðanakönnun hér á bloggsíðunni, spurði ég:

Í hvaða sæti lendir Ísland á HM í Svíþjóð?

Niðurstaðan varð þessi:

1. sæti 21.2%

2. sæti 15.4%

3. sæti 9.6%

4. sæti 1.9%

5.-8. sæti 39.4%

9.-12. sæti 3.8%

Neðar en 12. sæti 8.7%

104 hafa svarað

Í nýrri skoðanakönnun spyr ég um hvað sé til ráða vegna stjórnlagaþings.

Alexander stóð sig best Íslendinganna

Svíar tapa stórt.... vonandi

Sænskir handboltamenn eru leiðinlegir að mínu mati, hrokafullir og montnir og vinna leiki á hagstæðum dómurum og góðri markvörslu. Ég vona að þeir tapi stórt á móti Frökkum.

Stór dagur í sænskum íþróttum

Nokkur mikilvæg atriði um stjórnlagaþing

Ég afritað texta úr skjali sem ég var að lesa. Er hægt að vera ósammála þessu? 

Jóhanna Sigurðardóttir Dýrafjarðarfari og hyski hennar kasta þessa dagana á milli sín og í fjölmiðlana nokkrum fráleitum forsendum og fullyrðingum um hið ógæfulega stjórnlagaþing sitt. Ein er, að bankahrunið megi að einhverju leyti rekja til stjórnarskrárinnar. Orsakir bankahrunsins eru alkunnar: Fámenn klíka fjárglæframanna undir forystu Baugsmanna, sem starfaði eftirlitslaust vegna yfirráða yfir fjölmiðlum og hagsmunatengsla við stjórnmálamenn, tæmdi bankana, svo að þeir voru óviðbúnir hinni alþjóðlegu fjármálakreppu, jafnframt því sem grannþjóðir okkar gerðu illt verra.

Önnur fráleit fullyrðing er, að þjóðin verði á einhvern hátt svipt valdi sínu til að breyta stjórnarskránni, sé horfið frá hinu vanhugsaða stjórnlagaþingi Jóhönnu. Í fyrsta lagi hefði slíkt þing aðeins samþykkt tillögur til Alþingis, en ekki getað breytt stjórnarskránni upp í sitt einsdæmi. Það er Alþingis að breyta stjórnarskránni, síðan er það rofið, og nýtt Alþingi samþykkir síðan breytingarnar, og þá öðlast þær gildi. Í öðru lagi leiðir einmitt beint af þessu, að stjórnarskrárbreytingar eru ætíð bornar undir þjóðina, og þarf ekki stjórnlagaþing til.

Þriðja fráleita fullyrðingin er, að þjóðin vilji stjórnlagaþingið, sem Hæstiréttur ógilti kosninguna til í gær, 25. janúar. Í skoðanakönnunum kemur í ljós, að mjög fáir vilja þetta þing eða hafa á því áhuga. Órækasti vitnisburður er samt, að aðeins um 30% landsmanna tóku þátt í kosningunum til þess. Á bak við þann frambjóðanda, sem fékk flest atkvæði, var því aðeins brot landsmanna. Á bak við þá 25 menn, sem náðu kjöri, er vitanlega aðeins nokkur hluti þeirra 30%, sem þátt tóku í kosningunum. Þetta fólk var umboðslítið, áður en Hæstiréttur ógilti kosningu þess. Nú er það umboðslaust.

Morgunblaðið gerði fyrir röskri hálfri öld iðulega gys að „Þjóðinni á Þórsgötu eitt“, þar sem skrifstofa Sósíalistaflokksins var, en hann talaði jafnan í nafni þjóðarinnar og gaf raunar út blað, sem hét Þjóðviljinn. Naut flokkurinn samt ekki nema stuðnings fimmtungs landsmanna, þegar best lét. Ingibjörg Sólrún Gísladóttir benti á það í Háskólabíói í upphafi bankahruns, að þeir, sem þar væru staddir, væru ekki þjóðin, en fyrir þá réttmætu ábendingu voru gerð hróp að henni.

Þjóðin er vitanlega ekki einhver minni hluti, hvort sem hann er hinn örsmái minni hluti, sem kaus 25-menningana á stjórnlagaþing, eða þau 30%, sem tóku þátt í kosningunni til þingsins. Raunar er þjóðin ekki heldur meiri hluti þeirra Íslendinga, sem hafa kosningarrétt hér og nú. Þjóðin er ekki aðeins einhver minni hluti og meiri hluti hér og nú, heldur hlýtur þetta að vera samheiti yfir Íslendinga fyrr og síðar, liðnar, lifandi og komandi kynslóðir. Þetta er sú heild, sem Egill Skallagrímsson, Halldór Kiljan Laxness. við, sem nú erum uppi, og komandi kynslóðir geta talið sig til.

Þjóðarhugtakið hlýtur því að vísa til almennra og varanlegra hagsmuna Íslendinga á framfarabraut þeirra. Það felur í sér virðingu fyrir fortíðinni og von um framtíð. Þjóðarhugtakið skírskotar til almennrar sáttar um þau lögmál, sem best hafa reynt til að ryðja framfarabraut okkar og gera hana að öðru leyti greiðfærari. Þessi lögmál eru aðallega tvö, og hafa vestrænar þjóðir lært þær á langri og erfiðri göngu sinni.

1. Takmarka verður valdið, svo að það verði ekki misnotað.
2.  Veita verður einstaklingum svigrúm til að leita hamingjunnar og þroskast hverjum eftir sínu eðli.

Í aðalatriðum gegnir íslenska stjórnarskráin því hlutverki sínu prýðilega að takmarka valdið og veita einstaklingum svigrúm til þroska. Ég tel hins vegar, að einhvern tíma þurfi að breyta nokkrum ákvæðum hennar, þótt ekkert liggi sérstaklega á nú: skilja að ríki og kirkju, leggja niður forsetaembættið með öllu þess tildri og prjáli og takmarka betur skattlagningar- og seðlaprentunarvald ríkisins. Vel er hins vegar í stjórnarskránni séð fyrir málfrelsi, félagafrelsi og atvinnufrelsi, sem allt eru mjög mikilvægar tegundir frelsis, þótt okkur hætti til að taka þeim sem sjálfsögðum.

Enginn maður hefur skrifað af betri og dýpri skilningi um stjórnarskrármál á okkar dögum en James M. Buchanan, Nóbelsverðlaunahafi í hagfræði 1986, og mættu hugmyndir hans verða okkur leiðarljós um hugsanlegar stjórnarskrárbreytingar.

 

Útsend kjörbréf teljast ógild

Úps... sorrý

5-600 miljónum sturtað niður í klósettið og það á bara að biðjast fyrirgefningar á því.

Fótgönguliði samfylkingarinnar er sendur út af örkinni með þessa beiðni. Á sama tíma stendur Jóhanna, foringi fótgönguliðans, í ræðustól á Alþingi, afmynduð í framan af bræði að skamma þingmenn í salnum fyrir að gagnrýna undirbúning og framkvæmd kosninganna.

Þessum sama fótgönguliða, Róberti Marshall, finnst klúðrið við Landeyjarhöfn líka allt í lagi. Téður fótgönguliði "eignaði" sér heiðurinn af þeirri framkvæmd í auglýsingum um ágæti sitt fyrir síðustu alþingiskosningar.

Biður þjóðina afsökunar

Lyfjagjöf er að verða "tabú"

Það var frétt í DV um daginn, undir fyrirsögninni; "Horfði á fimm ára barn í korter og úrskurðaði það ofvirkt", sjá:  HÉR  

Athugasemdirnar frá lesendum blaðsins eru allt að því óhugnanlegar, þ.e. þeirra sem fordæma að veikum börnum séu gefin lyf. Og að vitna í föður sex ára gamals barn, með ofangreindir fyrirsögn, er auðvitað ekki til þess fallið að upplýsa almenning um hvernig þessi mál eru alla jafnan meðhöndluð á Íslandi. 

Ísland á víst heimsmetið í notkun rítalíns og sjálfsagt mál að rannsaka það. Fyrir þessu geta legið margar skýringar og ein af þeim er ekki endilega sú vinsælasta; að börnum sé gefið lyfið ótæpilega, vegna þess að læknum dettur ekkert annað betra í hug.

En dettur engum í hug að greining og meðferð á ADHD (ofvirkni með athyglisbresti) meðal skólabarna á Íslandi, sé betri og skilvirkari hér en annars staðar? Hefur það verið rannsakað hvort fullorðnir fíkniefnaneytendur sæki meira í rítalín hér en annarsstaðar? Hugsanlega með þægilegu aðgengi í lyfið í gegnum börn sín? Svo eru til læknar sem ávísa efnum á fullorðið fólk og fara jafnvel á svig við lög í þeim efnnum. Það þarf ekki marga slíka lækna í okkar fámenna landi, til þess að skekkja stöðu mála í samanburði við önnur lönd. Í fjölmennum borgum erlendis, er framboð af allskyns efnum mun meira en á Íslandi. Dópistarnir þar þurfa ekki að "þekkja" lækni til að fá "fixið".

Ef börn greinast með ADHD, en alvarleiki sjúkdómsins er mjög mismikill, þá er það ekki gert með því að "horfa á barnið í korter", eins og segir í DV fyrirsögninni, það er órafjarri lagi. 

Oft eru foreldrum gefin ýmis ráð varðandi meðhöndlun sjúkdómsins, s.s. sérstakt mataræði, hreyfing o.þ.h. en svo virðist sem að ekki séu allir foreldrar tilbúnir í slíka "vinnu". Hvort það er sér-íslenskt fyrirbrigði, að foreldrar hafa ekki tíma fyrir börnin sín, veit ég ekki, en hafa ber í huga að meðal vinnutími á Íslandi er lengri en víðast annarsstaðar. Stundum mæla læknar með lyfjagjöf, en þó er það ekki svo, að börn séu sett á lyf án samráðs við foreldrana nema í algjörum undantekningartilvikum, t.d. ef barnið er hættulegt sjálfu sér og umhverfi sínu.

Oft heyrist fólk gagnrýna skólakerfið vegna mála af þessu tagi. Þeir skólar sem ég þekki til, gera það sem til er ætlast af þeim... og stundum meira en það.  Fyrir fólk sem ekki hefur tíma fyrir börnin sín sem eiga í erfiðleikum, getur verið afskaplega þægilegt að kenna skóla og heilbrigðiskerfinu um.

Skar bekkjarbróður sinn á háls í frímínútum