Besti vinur karlmannsins.

Fór með besta vin karlmannsins í viðgerð. Sjónvarpsfjarstýringuna. Hún er enn í ábyrgð og þá þurfti ég náttúrulega að finna ábyrgðarskírteinið af sjónvarpinu. Planið er alltaf að setja öll ábyrgðarskírteini og kvittanir fyrir raftækjakaupum beint í þar til gerða möppu. En einhvernveginn eiga þessar kvittanir það til að taka millilendingu einhversstaðar áður og alltaf þær sem maður þarf á að halda! Hinar sem liggja snyrtilega raðaðar í möppunni tilheyra tækjum sem aldrei bila.

Og þá er leitað dauðaleit með tilheyrandi bölvi. Þegar ég skoða í ábyrgðarskírteinamöppuna góðu þá rekur mann eiginlega í rogastans. Þvílíkur fjöldi af raftækjum á einu vísitöluheimili!

Einu sinni fór ég með dvd tæki í viðgerð sem ég hafði keyp tveimur mánuðum áður í BT. Ég fann ekki kvittunina og spurði afgreiðslumanninn hvort hann sæi ekki í sölubókhaldinu hjá sér þessi kaup. Ég var með dagsetninguna á hreinu. Þá sagði hann að það væri alveg vonlaust að fletta þessu upp því sölurnar væru svo margar. Auk þess væri regla að ábyrgðarskírteinið væri það sem gilti og ekkert annað. Ég fór sneyptur til baka með tækið undir hendinni. Velti því fyrir mér að henda tækinu, kostaði sennilega meira að gera við það en kaupa nýtt. Ákvað að leita aðeins betur heima og tækið endaði upp í hillu inní geymslu. Finn sjálfsagt helv. kvittunina þegar ábyrgðin er runnin út.

Hvað ætli raftækjasölur hagnist mikið á því að fólk tíni þessum kvittunum? Í rauninni er þetta afskaplega óneytendavænt fyrirkomulag, þetta pappírsdrasl. Afhverju geta þeir sem selja okkur þetta ekki bara skráð söluna á kennitöluna okkar í sölubókhaldið sitt? Svo mætum við bara með bilaða hlutinn og persónuskilríki.Til hvers að veifa einhverjum pappírum? Allar upplýsingar um okkur frá vöggu til grafar eru innbrenndar í gerfiheila fyrirtækja og stofnana. Upplýsingar um raftækjakaup okkar ættu ekki að vera vandamál. Persónuvernd fer varla að fetta fingur út í þesslags skráningar. Eða hvað?

 

Konubíllinn

Ég rakst á þetta video einhversstaðar.

Bílastæðavandinn leystur!

Náttúruverndarsamtök Ísl. núll og nix

Afar athyglisvert hádegisviðtal á st.2 við Smára Geirsson í Fjarðabyggð.

Það er sorglegt að jafn göfug samtök og náttúruverndarsamtök eiga að vera skuli eyðileggja orðspor sitt eins og Smári bendir á í þessu viðtali.

Draumalandsvagninn

Ómarsframboðið komið á hreint, en engin stefnuskrá og engir framboðslistar. Hraðra handa er þörf til að hrófla upp þessum aukaatriðum.

 

Stundum er frasinn að toppa á réttum tíma notaður.   Er tíminn fram að kosningum nægilega stuttur til að fylgið við Ísl.hreyfinguna hrynji ekki þegar fólkið og flokkurinn er skrútineraður af fjölmiðlum og öðrum flokkum? Því seinna sem svona populisma framboð kemur fram því betra fyrir framboðið. Spurningin er því: er tímasetningin rétt hjá Ómari og co? Hefði e.t.v. verið klókara að bíða alveg fram á allra síðustu stundu með framboðið. Eða er þetta kannski allra síðasta stund? Ég spái því að fyrstu vikurnar sýni skoðanakannanir umtalsvert fylgi við þessa hreyfingu. 20% er mín spá í einhverri af þremur fyrstu. Síðan down hill.

Þó tíminn sé stuttur þá held ég að hann sé of langur fyrir Draumalandsvagninn. Hann verður eldsneytislaus á miðri leið.

Saga af Ungverja

Ég hitt ungverskan tæknifræðing á fjarskiptaviði hér á Reyðarfirði nýverið. Hann ferðast um allan heim á vegum Alcoa. Þar sem ég hef lítið vit á hans fagþekkingu þá fór ég að spyrja hann um lífið í Ungverjalandi. Ég get nefnt það svona í framhjáhlaupi að til Ungverjalands hafa nokkrir nýliðar í álverinu hér verið sendir í starfsþjálfun ásamt til fleiri landa s.s. Kanada, Bandaríkjanna, Bretlands og eflaust fleiri landa. Almennir framleiðslustarfsmenn eru þó mest sendir til Kanada held ég.

En hvað um það, ég spurði manninn um breytingarnar í heimalandi hans eftir fall kommúnismans. Hann svaraði því til að þær hefðu verið meiri og dramatískari en nokkurn óraði fyrir. Helsta vandamálið í efnahagslegu tilliti fyrir breytingar sagði hann hafa verið skortur á framlegð og skilvirkni í atvinnulífinu. Allt var auðvitað ríkisrekið og áhugi á nýsköpun og frumkvæði var enginn. Atvinnuleysi var að vísu ekkert, enda varðaði það við lög að vera atvinnulaus og viðurlögin voru fangelsi. Ef einhvern vantaði vinnu þá var honum bara bætt við færibandið þó engin þörf færi fyrir hann. Hann sagði mér frá móður sinni sem vann sem yfirmaður í verksmiðju sem framleiddi potta og pönnur og fleiri heimilistæki úr málmi. Í verksmiðjunni unnu um 100 manns, þar af á skrifstofunni hjá móðir hans um 10-12, störf sem eðlilegt hefði verið að 3 hefðu sinnt. Helsta vandamálið á skrifstofunni var aðgerðarleysi og vinnudagurinn var oft lengi að líða. Í Ungverjalandi á þessum tíma þekktist ekki yfirvinna og helgarvinna var einungis hjá heilbrigðisstéttum, lögreglu o.s.frv. Opinber stefna stjórnvalda var að 40 stunda vinnuvika væri nóg til framfærslu og þeir kölluðu það "hina opinberu fjölskylduvænu atvinnumálastefnu".  Vöruúrval var af skornum skamti og hann nefndi sem dæmi að einungis var hægt að kaupa 3 teg. af reiðhjólum. Enginn svalt og götuglæpir, s.s. inbrot í verslanir voru afar fátíðir, enda ekki eftir miklu að slægjast. Neyðin hrakti fólkið ekki til slíks. Allir höfðu húsnæði og heilbrigðis og menntakerfið algjörlega frítt. Launamunur var mjög lítill á milli yfir og undirmanna í fyrirtækjum og t.d. læknar og annað langskólagengið fólk var á litlu hærri launum en ófaglært fólk. Ferðafrelsi var ekkert nema til ríkja sem voru undir hæl Sovétmanna. Stöðugur áróður var í gangi um hve hættuleg hin vestrænu ríki væru og allskonar lygasögur um t.d. nágrannaríkið Austurríki var haldið að almenningi og fólk var varað við of miklum samskiptum við erlenda ferðamenn. Allstaðar voru augu og eyru sem fylgdust með fólki og brot á reglum stjórnvalda þýddi umsvifalaust fangelsi. Hann sagði þó að almennt séð hafi ungverjar ekki lifað í ótta, stór hluti þjóðarinnar trúði áróðrinum og taldi einfaldlega að heima væri best. Hann taldi t.d. að ástandið í Austur-Þýskalandi hafi verið mun verra hvað þetta varðaði. En síðustu árin fyrir fall kommúnismans var fólk tekið að efast stórlega um "slæma vestrið".

 Ungverjinn sagði mér að uppvaxtarár sín í Ungverjalandi hafi verið hamingjurík og áhyggjulaus. Samverustundir við foreldra sína og stórfjölskyldu hafi verið miklar og góðar enda fólk ekki upptekið af lífsgæðakapphlaupi og yfirvinnuáþján eins og vesturlandabúar þekkja.

Ég spurði hann um hvata ungs fólks til að mennta sig úr því launaávinningurinn væri svona lítill. Hann svaraði því til að að ávinningurinn hefði falist í betri vinnuaðstæðum og hugsanlegum ferðalögum og e.t.v. öðrum bittlingum eins og örlítið stærra húsnæði o.þ.u.l.. En hvatinn hefði samt ekki verið nógu mikill og það hafði skapað vandamál, en almenningur vissi ekkert um þau.

Eftir fall kommúnismans og einkavæðingu potta og pönnufyrirtækis móður hans var 70% starfsfólks í verksmiðjunni  sagt upp störfum. Móðir hans var lækkuð í tign og gerð að gæðaeftirlitsstjóra frammi í sal. Framleiðslugeta verksmiðjunnar  minnkaði ekkert. Nokkrum árum síðar voru enn gerðar breytingar og þá var móður hans sagt upp störfum.

Ég spurði Ungverjann hvað hug fólk bæri til "gamla" tímans. Foreldrar hans og margt eldra fólk saknar gamla tímans. Allt var svo miklu einfaldara og áhyggjulausara. Yngra fólkið saknar auðvitað ekki þessa tíma. Það aðlagaðist fljótt vestrænum lífsmáta, hraða, neyslukapphlaupi, ferðalögum....og yfirvinnu. Þjóðfélaginu var kippt inn í vestræna "modelið" á örskömmum tíma með öllum sínum kostum og göllum. Atvinnuleysi, glæpir, eiturlyfjaneysla, allt þetta kom á undraskömmum tíma. En einnig velsæld og alsnægtir hjá mörgum.

En hvað með fortíðina, einhverjir draugar? Já sagði hann, efnahagsástandið er slæmt vegna gífurlegra skuldasöfnunar gamla kerfisins. Þar sem framlegðin í landinu hafði ekki verið upp á marga fiska í áratugi þá var ljóst að einhver annar hafði  borgað fyrir þó það sem þeir höfðu,  og það voru gömlu Sovétríkin. Þegar þau byrjuðu að riða til falls og "mjólkurpeningarnir" hættu að streyma, þá varð einhvernvegin að fjármagna þjóðfélagið. Það var gert með lántökum og það ekki litlum. Ungverjar súpa seyðið af því í dag. Ungverjum voru boðnar niðurfellingar á erlendum skuldum þegar ljóst var hversu erfiðleikarnir voru gífurlegir. Lánadrottnarnir mátu það svo að betra væri að afskrifa skuldirnar og fá hjól atvinnulífsins til þess að snúast almennilega heldur  en að blóðmjólka þetta þjóðfélag með ófyrirsjánlegum afleiðingum. Þetta buðu lánadrottnar ekki af góðmennsku og hjartahlýju, heldur af viðskiptalegum sjónarmiðum. Kalt mat, það græðir engin á gjaldþroti og örbirgð. En viti menn, forsætisráðherra landsins neitaði að þyggja þessar niðurfellingar á skuldunum. Óskiljanlegt að margra mati, en einhver sjálfstæðis sjónarmið áttu að liggja þar að baki og að ungverjar þæðu ekki ölmusu. Ungverjinn sagði mér að ef ekki yrði látið af þessu "þjóðarstolti" þá tæki það þjóðina áratugi að jafna sig á draugum fortíðarinnar.

Margt annað sagði Ungverjinn mér í þessu fróðlega spjalli en þetta er svona það helsta sem kemur upp í hugann þegar ég rifja þetta upp. Vona að einhver hafi haft gaman að þessu.

Vorboðinn ljúfi

Ég fór í skot túr suður á Hornafjörð í gær. Það var kalsa veður og 3-4 stiga frost fyrir hádegi en samt fannst mér ég skynja á byrtunni að vorið nálgast þó allt væri grámyglulegt og vetrarlegt um að litast.

Á Hornafirði var hins vegar hið ágætasta veður og frostlaust. Eftir um klukkustundar stopp og hádegisverð á salatbar á pöbbnum, lagði ég af stað heim á leið í fjörðinn kenndan við hval. Sem ég keyri út úr þorpinu sé ég álftapar fljúga yfir. Ekki veit ég hvort álftir hafa vetursetu á Höfn, held þó ekki og tók þetta sem vitni um vorkomuna. Yndisleg tilfinning. Á leiðinn til baka var orðið frostlaust á fjörðum og hægviðri. Í Berufirðinum varð ég endanlega sannfærður um vorkomuna. Bændur með mykjudreifara aftan í traktorunum sínum. Ég stoppaði bara til að finna lyktina. Ilmurinn var indæll og um mig hríslaðist sælutilfinning. Skrítið hvernig þessi skítalykt getur gert mann hamingjusaman, svona inní sér.

SÁÁ mótmælir hjá frönskum vínbændum

 

Umhverfis og mengunarumræða á Íslandi er á voðalegum villigötum. V-Grænir hafa stjórnað þeirri umræðu allt of lengi enda er aðalatriðið í þeirra huga að verið er að selja raforkuna til erlendra auðhringa og að verið sé að "nota" okkur. Eins og allir vita þá eru auðhringar byrtingarmynd djöfulsins sjálfs í þeirra huga

 Mynd Al Gore í USA hef ég ekki séð en sá smá bút úr henni um daginn. Í þeim bút var fjallað um hvað almenningur sjálfur getur gert til að draga úr losun mengandi efna. Um það á baráttan að snúast en ekki gegn þeim sem framleiða það sem almenningur krefst. Eiga þeir sem berjast gegn áfengisbölinu að mótmæla hjá vínbændum í Frakklandi?

 

 

Hafn, Hús og Reyðfirðingar eru ölmusuþegar

Þessi merkilega  yfirlýsing kemur   frá manni sem titlar sig hagfræðing og rekstrarráðgjafa. Sá hinn sami og varð sér til skammar með útreikningum á arðsemi  Kárahnjúkavirkjunar.

Fer einhver til þessa manns til að fá rekstrarráðgjöf? Tja.. ég bara spyr

Nemendur ME veðurtepptir á Djúpavogi

Ég á dóttur í þessum hóp ME krakka sem fóru suður á Gettu betur keppnina í tveimur rútum. Verð að hrósa bílstjórum langferðabílana fyrir að taka enga áhættu með fjársjóðina okkar. (sjá frétt mbl hér.) En finnst það reyndar ámælisvert að forsvarsmenn skólans skuli ekki hafa sent einhvern starfsmann skólans með krökkunum. Þarna eru krakkar niður í 16 ára aldur og einu fullorðnu með í för eru bílstjórarnir.

Taking a woman to bed

Taking a woman to bed

What is the difference between girls/woman aged: 8, 18, 28, 38, 48, 58, 68 and 78?

At 8 -- You take her to bed and tell her a story.

At 18 -- You tell her a story and take her to bed.

At 28 -- You don't need to tell her a story to take her to bed.

At 38 -- She tells you a story and takes you to bed

At 48 -- She tells you a story to avoid going to bed.

At 58 -- You stay in bed to avoid her story.

At 68 -- If you take her to bed, that'll be a story!

At 78 -- What story??? What bed??? Who the hell are you???