Gunnar Th. Gunnarsson

Dónalegur apótekari

Þegar ég kom heim í dag, tók konan mín á móti mér í miklu uppnámi. Þegar ég spurði hana hvað væri að þá sagði hún næstum með tárin í augunum að apótekarinn hefði verið svo dónalegur við hana í símann um morgununinn. "Ég var búin að hringja mjög lengi og oftar en einu sinni áður en hann loksins svaraði, og þá með þvílíkum dónaskap og hortugheitum".

Það fauk í mig og ég fór út í snatri og keyrði beina leið í apótekið. Þegar ég kom inn í apótekið gekk ég rakleiðis að apótekaranum og bað hann að gjöra svo vel og biðjast afsökunar á framferði sínu gagnvart konnunni minni um morguninn. Apótekarinn varð skelfingin uppmáluð þegar hann sá hversu illilegur ég var í framan og sagði:

"Leyfðu mér að útskýra mína hlið á málinu. Í morgunn þá klikkaði vekjarinn á klukkunni minni svo ég vaknaði of seint. Ég rauk fram úr og beint út í bíl án þess að fá mér morgunnmat og uppgötvaði þá að ég hafði læst bæði bíllyklana og húslyklana inni í húsinu. Ég varð því að brjóta glugga til þess að komast inn og ná í lyklana. Þegar ég hafði náð í lyklana þá brunaði ég af stað en var stöðvaður stuttu síðar af löggunni fyrir of hraðan akstur. Rétt eftir að ég losnaði úr þeirri töf þá sprakk á bílnum. Þegar ég komst loksins í vinnuna þá var komin löng röð af fólki fyrir utan dyrnar bíðandi eftir að ég opnaði. Ég opnaði og byrjaði strax að afgreiða fólkið en á meðan hringdi fjandans síminn stanslaust. Mig vantað skiptimynt og náði í svona innpakkaða rúllu af tíköllum og sló henni við í skúffubrúnina á afgreiðslukassanum og tíkallarnar tvístruðust um allt gólf. Ég þurfti því að skríða á fjórum fótum til að tína skiptimyntina saman og enn hringdi síminn stöðugt. Þegar ég hafði náð síðasta tíkallinum, stóð ég upp en rakk þá hnakkann í opna skúffuna á afgreiðslukassanum og við það missti ég jafnvægið og féll aftur fyrir mig á hillu sem var full af ilmvatnsglösum. Helmingurinn af þeim féll á gólfið og brotnuðu. Allan tímann hringdi síminn og þegar ég staulaðist að honum og svaraði, þá var konan þín í símanum. Hún vildi vita hvernig nota ætti endaþarmshitamæli".

Svipurinn á apótekaranum var átakanlegur þegar hann sagið að lokum:

"Og ég sver við minningu móður minnar að það eina sem ég gerði, var að segja henni það".

Flokkur: Bloggar | 16.10.2007 (breytt kl. 06:08) | Facebook