Skattur á verðbætur

Mér hefur lengi fundist að fjármagnstekjuskattur sem lagður er á verðbætur á innlánsreikningum varla geta staðist lög, a.m.k. ekki sanngirnissjónarmið. Margir vinstrimenn eru mér ósammála í þessu og segja fullum fetum að verðbætur séu tekjur og ekkert annað. Ég skil ekki það sjónarmið.

Samkvæmt orðanna hljóðan er fjármagnstekjuskattur skattur á tekjur, en um engar raunverulegar tekjur er að ræða í tilfelli verðbóta. Raunvirði innláns hækkar ekki með verðbótum.

Tillagan um að fjármagnstekjuskattur skuli álagður miðað við raunávöxtun í stað nafnávöxtunar tekur greinilega undir mitt sjónarmið.

Skattkerfið tekið í gegn

Athugasemdir

[Guðmundur Ásgeirsson, 6.9.2016 kl. 16:05]

Það væri reyndar hið besta mál ef hætt yrði að skilgreina verðbætur sem tekjur fjármagnseiganda, því þá myndu þær nefninlega um leið hætta að vera útgjöld skuldaramegin. ;)

Það er til lausn á þessu sem sameinar bæði sjónarmiðin: að tryggja raunvirði fjárskuldbindinga, án þess þó að leggja sérstakar fjárhagslegar byrðar á skuldara í formi verðbóta. Hún er sú að taka verðtryggðu krónuna upp sem lögeyri í stað þeirrar óverðtryggðu. Þá yrði allar greiðslur af skuldbindingum sjálfkrafa verðtryggðar og þar af leiðandi óþarfi að verðtryggja skuldbindingarnar sjálfar. Raunvirði sparifjár og annarra fjárfestinga væri sjálfkrafa tryggt með þessu fyrirkomulagi. Enn fremur hefði það í för með sér bann við því að gengisfella krónuna, sem myndi efla stöðugleika, enda væri Ísland þá með traustasta gjaldmiðil í öllum heiminum.