Hinn vinnandi maður gleymdur

Ég vil ekki að ég sé missklinn varðandi kjör aldraðra og öryrkja, þau mættu og hafa alltaf mátt vera betri, en mér hefur lengi fundist verkalýðsforystan og stjórnmálamenn sem kennt hafa sig gjarnan við hina vinnandi alþýðustétt, gleyma að mestu því sístritandi fólki. Fólkið sem er á vinnumarkaði heldur uppi velferðarþjóðfélaginu, án þess væru öryrkjar og eldriborgarar í slæmum málum. En þessir forystumenn eru  niðunjörvaðir í slagorðasmíði fyrir hagsmunahópa sem eru ekki á vinnumarkaði. Vitur maður byggir hús á kletti og verkalýðsforystan á að hafa verkalýðinn í forgangi hjá sér og beina allri sinni orku í að verja hagsmuni hans. Ef þeir hagsmunir eru fyrir borð bornir, þá verður ekkert til skiptanna fyrir aðra.

Það er gott að verkalýðssamtök starfi með og í samráði við ríkjandi stjórnvöld á breiðum grundvelli, en þegar samstarfið strandar á að ekki sé leystur vandi bótaþega, þá velti ég því fyrir mér hvort ekki sé best fyrir alla aðila að aldraðir og öryrkjar hafi sín eigin hagsmunasamtök sem berjist fyrir þá, en beiti ekki verklýðssamtökum fyrir sig. Verður kjarabaráttan ekki beittari þannig?

A working class hero is something to be

Viðbrögð stjórnvalda vonbrigði