Ég vann! - ofbeldisleikir

 Umræða um ofbeldisleiki á netinu hafa verið fyrirferðarmiklir í bloggheimum sem annarsstaðar, sérstaklega eftir að þessi nauðgunarleikur barst í hámæli. Sumir benda á afhverju fólk sé svona viðkvæmt fyrir þessu þegar allskonar morð-leikir fá að vera óáreittir. Morðleikirnir byrja strax í barnæsku og þurfti ekki internetið til hér í den...bófahasar o.þ.h. Svo virðist sem flestir nauðgarar geri sér ekki grein fyrir alvarleika brotsins og standa jafnvel í þeirri trú að fórnarlambið hafi í raun viljað þetta. Þessvegna er ofbeldisfullt klám e.t.v. hættulegra þegar "tæpir" einstaklingar eiga í hlut, heldur en venjulegar morðmyndir...eða leikir.

Í tilefni af þessu læt ég hér fylgja ör-sögu um æskuminningu.

 Þegar ég var 9 ára fórum við strákarnir í leik sem gekk út á það hver dræpist flottast. Sá sem drepa átti, stóð upp á stórum steini í brattri túnbrekku. Síðan stóð aftökusveitinn fyrir neðan með vélbyssur og fórnarlambið lét sig gossa fram af steininum með tilheyrandi óhljóðum og kútveltist niður brekkuna. Dauðastellingin þegar niður var komið var líka mikilvæg, svo að vanda varð alla senuna. Dómnefndin var aftökusveitin. Þegar allir höfðu verið drepnir nokkrum sinnum og ég aldrei unnið, þá sá ég að ég varð að leggja eitthvað meira í þetta. Svo þegar röðin kom að mér í þriðja eða fjórða skiptið lét ég mig flakka með miklum tilþrifum fram af steininum og lendi mjög illa á öxlinni og viðbeinsbrotna. Eftirleikurinn var "ekta" af minni hálfu þegar ég veltist niður brekkuna með ógurlegum öskrum...sem hættu ekki þegar niður var komið. Í gegnum grenjið í sjálfum mér heyrði ég að félagar mínir voru ennþá að skjóta, því ég var augljóslega ekki dauður, bara særður. Þegar þeir áttuðu sig loks á að ég var ekki að leika, hjálpuðu þeir mér á fætur og fylgdu mér heim. Á leiðinni sáu þeir að ég var sárkvalinn og kjökrandi og einhver þeirra sagði hughreystandi " Gunni, þú vannst".