Múslimar

  Í umræðum um Múslima undanfarið þá hefur gjarnan heyrst að ekki megi alhæfa um hlutina. Ég er alveg sammála því en það breytir því ekki að vandamál í kringum múslimsk samfélög t.d. í Skandinavíu og í norðanverðri Evrópu eru sláandi.  Þó "vandamálið" sé minnihlutahópur þá eru vandamálin samt mörg. Og Þeir Múslimar sem tilheyra ekki þessum vandamálahópi, eiga ekki að móðgast við okkur sem bendum á þetta heldur frekar að móðgast við trúbræður sína og systur sem praktisera sína trú og menningu í andstöðu við lög og gildismat vesturlanda.

Ég hef aldrei talið mig fordómafullan gagnvart trúarbrögðum eða kynþáttum. Fyrir nokkrum árum kom hópur fólks hingað á Reyðarfjörð frá Kosovo Albaníu á vegum Rauða Krossins. Þetta var rúml. 30 manna hópur, 8-9 fjölskyldur sem allar tengdust á einhvern hátt innbyrðis. Tekið var afskaplega vel á móti þessu fólki, því var útvegað húsnæði með öllu s.s. húsgögnum, þvottavélum, sjónvörpum o.s.frv. Á fundi sem Rauði Krossins hélt fyrir komu þessa fólks var þetta kynnt og tekið fram að ekki væri um neinskonar öfga-Múslima að ræða. Þetta væri bara fólk eins og við a.m.k. hvað trúarhita varðaði.            Ég og fjölskylda mín buðum okkur fram sem stuðningsfjölskyldu fyrir ung hjón með eitt barn. Allar fjölskyldurnar fengu stuðningsfjölskyldu. Eftir reynslu mína af þessu fólki hef ég alvarlegar efasemdir um að fólk með svona trúarlegan og menningarlegan bakgrunn egi nokkuð erindi í vestræn samfélög. Rétt var það að það lá ekki á bæn í tíma og ótíma og yfir höfuð sá ég aldrei neitt trúartengt í athöfnum þessa fólks, en vilji þess til að aðlagast var enginn. Fjölskyldunum 9 var stjórnað af af "höfði" fjölskyldnanna, eldri manni og orð hans virtust vera lög. Þegar stríðinu í Kosovo lauk þá vildi þetta fólk fara strax til baka. Við bentum þeim á að þó stríðinu væri opinberlega lokið þá væri landið í rjúkandi rúst. Löggæsla var lítil sem engin og morð og gripdeildir óhugnanlega algengar. Sömuleiðis heilbrigðisþjónusta, lyf af skornum skammti og barnið í "okkar" fjölskyldu hafði króníska eyrnabólgu og þurfti sérhæfð lyf við henni. Þegar ég ræddi þetta við hjónin, eða réttara sagt eiginmanninn, því eiginkonan unga sat hljóð og stillt við hlið mannsins síns, (eiginmaðurinn hafði sussað oftar en einu sinni á konu sína ef hún reyndi að tjá sig eitthvað, t.d. þegar við buðum þeim í mat til okkar, og sagt svo afsakandi við okkur, "fyrirgefið mér, en konan mín talar of mikið") og bað þau að staldra við og hugsa um öryggi og velferð barnsins. Þá sagði maðurinn að ákvörðunin hefði verið tekin sameiginlega af fjölskyldunum. En allir vissu að það var ekki rétt, heldur hafði "höfuðið" talað. Þegar ég talaði við karlmann úr annari fjölskydu og spurði hann hvað lægi á, hví þau vildu ekki bíða í nokkra mánuði þar til ástandið lagaðist, sagði hann að þau vildu drífa sig til að taka þátt í uppbyggingu landsins. En hvað með öryggi og velferð barna ykkar, spurði ég þá. Þá sagði hann ógleymanlega setningu; "Allha er númer eitt, föðurlandið er númer tvö og fjölskyldan er númer þrjú. Ég ætlaði ekki að fara í langa ritgerð um hvað það var sem sannfærði mig um að þetta fólk ætti ekki erindi hingað en ég get þó reynt að súmma það í eina setningu.

Kvenfyrirlitning var algjör og gildismat brenglað í samnburði við vestræna siði og venjur.

Ég vil ekki að fólki sé meinað að setjast hér að á grundvelli trúar eða kynþáttar.  Ég geri hins vegar kröfu til íslenskra stjórnvalda að þau tryggi að ekki hreiðri um sig í þjóðfélaginu hópar fólks sem hunsar okkar lög og gildismat. Við eigum ekki að umbera siði og venjur annara ólíkra menningarheima ef það brýtur í bága við lög hér. Ég vil ekki sjá "heiðursmorð" á Íslandi, við eigum að koma í veg fyrir þau. Ég held að það sé ekki svo erfitt, en það verður erfitt ef enginn þorir að tala um þessa hluti. Og það verður of seint ef við bregðumst ekki við strax.

Athugasemdir

[Arnar Ævarsson (IP-tala skráð) 28.2.2007 kl. 16:50]

Sæll Gunnar

Jú vissulega er um mjög ólíka menningu að ræða en ég á erfitt með að sjá ekki fordóma í máli þínu og verðum við að virða þörf þessa fólks hvað varðar vilja þeirra til að taka þátt í uppbyggingu í sínu eigin föðurlandi. Þó ástandið hafi verið erfitt og margt verið að í þeirra landi þá flúðu þau ekki bara sitt föðurland heldur líka aðra ættingja og vini sem margir hverjir áttu eflasut mjög sárt um að binda. Þau vildu eðlilega taka þátt í því að byggja upp landið á nýjan leik. Við megum ekki gleyma eðli múslimatrúar þar sem kærleikur og vilji til að hjálpa náunganum hefur mikið vægi í þeirra trú og heimspeki.

Það er sorglegt þegar öfgahópar geta skemmt fyrir öðrum "eðlilegum" sem vilja t.d. setjast að á fjarlægum slóðum og við eigum ekki að láta það gerast fyrir okkur hér á landi að dæma heilan hóp vegna athæfis einhverra fárra aðila sem jú tilheyra þeim vegna trúariðkana sinn.

[Gunnar Th. Gunnarsson, 28.2.2007 kl. 23:37]

Ég er  í raun sammála ykkur báðum og þakka ykkur athugasemdirnar. Þetta er eldfimt umræðuefni. En við verðum samt að draga mörk ef við eigum ekki að lenda í sömu vandamálum og nágrannaþjóðir okkar. Fyrst og fremst eiga mörkin að liggja í þvi að lög séu ekki brotin, hvorki jafnréttislög né refsilög.